Irmán Daniel

Botemos a vista atrás...metámonos no inetrior da máquina do tempo que temos na cachola e retrocedamos ata o 30 de Maio de 1886.
Ese día é,ou por desgraza,DEBERÍA de ser un día marcado nos calendarios galegos...por que?
Ese día naceu un anaco da Galiza...ese día naceu Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.
Nesta entrada do blogue non quero facer unha biografía nin enunciar frases nin esas cousas...limitareime a expresar a minha opinión sobre personaxe tan ilustre.
Digamos que dende o meu punto de vista,todo o que cada día escribo en "Twitter" ou nas oasións nas que o fago por aquí,todo iso venme dende que aló polos remtaes de 4º da ESO comezou a xerminar na minha cachola...pero o abono que axudou a esas ideas a rematar de medrar foi unha persoa...un galego..e como estades a pensar,sí,foi Castelao.
O que antes digo de viaxar no tempo e moi importante pra entender o que estou a dicir...porque moito do mérito do labor de Castelao está impulsado pola época que lhe tocou vivir,que como todos sabemos,non foi a máis axeitada pra esas ideas.
Nembargantes ningún poder ía ser quen a arrincarlhas da cachola e ningunha a persoa capaz de calalo.
E así foi como ata o día de hoxe podemos conservar as ilustracións,"Un ollo de vidro","Retrincos","Cousas","Os vellos non deben namorarse",a fermosa hestoria de "OS dous de sempre" e como non,"Sempre en Galiza"...
Foi con este libro e coa teoría de Risco(tampouco hai que quitarlhe mérito)cando naceu todo no que hoxe en día,a xente coma min se apoia pra buscar respostas e tamén procurar solucións...e ahí é onde cobra importancia a figura de Castelao.
Todos temos claro que queremos a Galiza...pero seriamos quen de convertela en nazón?Seriamos quen de identificala como tal?Sería capaz,unha sociedade que nin se digna a aparecer nun colexio electoral,de facer que Galiza espertara?
Penso que a minha resposta a esa pregunta está clara.
Por se non fora suficiente o dito ata agora,permitídeme facer especial fincapé unha vez máis no detalhe de "Viaxade no tempo"...porque non ten nada que ver a situación de agora coa de antes.
Nós loitamos por que non eliminen o galego da ensinanza...él loitou pra que non desaparecera,ou mesmo pra poder falalo.
Non gosto de entxtenderme moito así que vou pensar en ir pechando esta entrada...e que melhor maneira de facelo que citando unha desas frases que te marcan pra sempre...unha desas frases que mesmo poden sacar unha bágoa...unha frase do Irmán Daniel que di así:"Voltarei cando a Galiza sexa Ceibe"...e nós estarémoste agardando...

O berro dun pobo durmido

A experoencia vivida polas rúas de Compostela o domingo 27 de Xaneiro fan que tenha que actualizar o blogue...e adicarlhe unha entrada a esas horas.
Lembro que antes do días,esa semana fora unha semana "tensa"...tensa no sentido de que unha vez máis,o pobo da Galiza tinha unha oportunidade pra reivindicar o que é noso,e á nosa cachola vinhan de maneira incontrolable as pantasmas das pasadas eleccións...e se o noso berro se quedaba nun chío?
Nada máis lonxe da realidade.
Un día de choiva e frío,un día típico da nosa terra,foi o elixido pra que unha marea azul,branca e vermelha tomara as rúas da capital e un berro en galego fixera que tremeran os cimentos da zona velha.
Unha longo cola de xente unidas pola súa lingoa non deixaron que o frío ou a choiva as pecharan na casa e decidiron saír e loitar...loitar polo noso...loitar por Galiza...loitar polo galego.
Sabendo  como se "trata" a información nos tempos de hoxe en día,temos que facer fincapé nun detalhe,e isto quero adicarlho aos que son tan amigos de utilizar a expresión "Los 4 gatos de siempre" e aos "companheiros de El Correo Gallego,que na súa edición virtual lhe adicanban o titular "Queremos Galego convoca "una gran manifestación" para..." con esa retranca tan boa que eles tenhen.
Só quero comunicarlhes que poderían quitarlhe as aspas a GRAN MANIFESTACIÓN porque a falta de datos,boas son imaxes,e as imaxes non minten...e na Praza da Quintana estaba chea.
Un sorriso foi o que se debuxou na minha faciana unha vez rematado o acto...o sentimento do deber cumprido...o sentimento de que esta vez Galiza aprobeitou a oportunidade que se lhe brindaba...e mentres todo ía rematando...as paredes da Quintana retumbaban ao son dun canto...un canto que dicía así:IN-DE-PEN-DEN-CIA!

Medo á escuridade

Lembro que un dos meus problemas(entre moitos)nos meus anos máis novos,foi o medo á escuridade.
Non entendía por que...non sabía se había algo,alguén ou ía pasar algo....pero non estaba a gusto no momento que se apagaban as luces.
Esta experiencia rematei por superala...ver que non pasaba nada e finalmente non me importaba.
Feita esta introducción,pasarei ao tema central desta entrada.
Resulta que moitas veces,na vida semelha que se repiten cousas que xa pasaron.
A relación entre esta entrada e a introducción ven agora:
Resulta que neste tempo que estou a vivir,cando xa nin me lembraba dese pasado,voltou o que xa tinha esquecido...voltou o medo á escuridade.
Cada noite,ao apagar a luz vénhenme á cachola pensamentos que non me agradan...pensamentos arredor dunha persoa e da súa ausencia...pensamentos que as máis das veces fan que unha bágoa corra pola meixela...pensamentos que non son capaz a evitar.
Que terá a escuridade?Que fará que pase todo isto?
O feito de non ver...o feito de non poder facer nada e mesmo ter eses minutinhos pra pensar antes de sumirte nun profundo sonho son cicais os momentos máis difíciles...eses momentos nos que pensas como era todo antes...eses momentos nos que pensas que non está...eses momentos nos que pensas o que significa pra ti...eses momentos nos que escorre esa bágoa...e logo de murmurar "Boas noites" caeso nun sonho do que te espertará a primeira raiola de sol.
Antes de rematar,gostaríame agradecerche o tempo que empregaches en ler isto...e aprobeito pra pedirche algo...por favor...prende a luz.

Pobo aturdido

Levaba tempo sen escribir e sen pasarme por estes lares...máis non era por outra razón que por falta de inspiración.
Debo de admitir que foi un duro golpe o das derradeiras eleccións na minha terra...na Galiza.
Ver coma logo de tódalas mentiras e tódolos ataques que sufrimos por parte do goberno que,según eles din é "O goberno de Galicia",segue sen servir de nada...ver como un ano máis,as gaivotas voltarán sobrevoar Galiza...e no medio deses vóos,non podemos descartar que nos quiten algún que outro dereito,ou mesmo a lingoa...e levala lonxe...a un lugar onde non a poidamos recuperar.
Foi inevitable,no momento de conhecer os resultados,lembrar frases ditas por membros dese partido,frases do estilo "Rajoy es muy gallego"..."Disculpen...ahora tengo que hablar gallego" e esa frase que a tódolos galegos e galegas se nos quedou gravada no máis fondo da nosa cachola...esa frase que dicía:"Podemos apreciar unos hilillos de plastilina"...pois despóis de todo iso,ver que serán outros 4 anos baixo a súa bandeira,fai que penses en moitas cousas,,,e ganhes odio e carraxe cara outras...
Non busquemos o problema no sistema electoral(se ben está claro que en participacións baixas,o actual non funciona,xa que logo de perder máis de 100000 votos ganharon escanos)nin na carretaxe(aínda sendo esta una manobra conhecida e mesmo xa está "aceptada" na nosa terra)ou outro tipo de desculpas...non botemos balóns fora...e pensemos na verdade...no lugar onde está o verdadeiro problema.
O verdadeiro problema está noutras frases...frases do estilo "A mi me da igual la política","Es que tanto da quien mande","Yo no voy a votar porque raboan todos" ou "Me da mucha pereza ir a votar...además no vaale para nada"...non pechemos os olhos...aquí está o verdadeiro problema...nesas persoas que critican e critican e non fan o que sería,nun comezo,o máis productivo...andar un,dous ous os quilómetros que sexan pra depositar un papel coa túa opinión...semelha sinxelo nonsi?
Pois non o debe ser cando 6 de cada 10 persoas que viven na Galiza decidiron quedar ao abrigo das súas casas e permanecer indiferentes ante o que se xogaba a nosa terra aquel día...
A estas persoas propónholhes unha reflexión:Pra que vos poidades ir depositar un papel a unha urna,houbo xente que morreu...porque por senon o sabiades,non sempre se tivo ese dereito...e cando digo dereito,dígoo porque só temos o dereito a facelo,pero penso que se tiveramos dous deods de frente,vendo a xente que deixou a vida pra que nós o poidamos facer,cicáis deberiámolo considerar,máis que un dereito,un deber...
Dita esta reflexión,penso que non queda moito dicir...só a sensación coa que pechei os olhos aquel día...e foi a sensación a pertencer a un pobo...un pobo cunha terra e cunha lingoa...máis un pobo aturdido...

Lembren,lembren...

¿Algunha vez vos pasou de ver unha película que vos marca para toda a vida?

Seguramente que si...pois algo así,pero moito máis forte pasoume a min con V de Vendetta.
Unha película incríble,capaz de ponherte a pensar sobre a situación que vivimos,sobre como vai o mundo,de como un líder fascista pode controlar e manipular información ao seu antoxo...unha película que mesmo pode influír nos teus ideais...e facerche amar a fermosa anarquía.
Porque aínda que só sexa unha película e o que alí pase non sexa verdade,ensínache a valorar aquilo máis importante que un home ou muller poder ter: Os Ideais
Son capaces de cambiar o mundo,tanto para ben como para mal,pero nunca se deben perder.
Os mesmos ideais que poden unir a moita xente,son capaces de dividir ao dobre de xente,pero iso pasa porque hai xente que nunca se vai a render.
E independentemente dos teus ideais,do teu sexo,da lingua que fales ou de onde sexas,deberías estar dacordo comigo en que isto non funciona ben.
Toda esa escoria que se acumulou no poder e só mira para os seus intereses e non para os do seu pobo...isto así non funciona...e por iso,eu só vos fago unhas preguntas...
¿Por que agoantalos?
¿Porque se sen eles estariamos mellor?
¿Porque temos que ter líderes que non se saben gobernar nin a sí mesmos?
¿Porque non todos igoais?
¿Porque ter líderes?
¿Porque se temos algo chamado Anarquía agardando por nós...?
"Morrerás aquí,protexendo a alguén ao que lle importas unha merda"
"Dinnos que recordemos aos ideais,non ao home,porque un home pódese acabar.Poden detelo,poden matalo,poden olvidalo,pero 400 anos máis tarde os ideais poden seguir a cambiar o mundo"
"Vin cos meus propios ollos o poder dos ideais.Vin a xente matar por eles e morrer por defendelos.Non se pode tocar un ideal,nin bicalo ou cazalo.Os ideais non sangran,non sofren e tampouco aman.Pero eu boto de menos un ideal,boto de menos a un home"
"Este concerto adícollo a Sra. Xustiza,na honra das vacacións que parece que tomou"
"Xustiza,igualdade e liberdade son máis que palabras,son metas"
"Os artistas minten para dicir a verdade mentres que os políticos minten pra ocultala"
"Eu,ao igoal ca Deus non xogo ao azar nin creo na casualidade"
"Anarquis significa sin líderes non sin orde"
"É inútil pedir perdón?
-Nunca
-Sintoo moito"
E xa pra rematar,so quero deixar unha mensaxe para todos auqeles que lean isto:
NON VEXO A DEMORA E SEMPRE É HORA PARA EVOCALA SIN DILACIÓN.

"O pobo non debería temer aos seus gobernantes,son os gobernantes os que deberían temer ao seu pobo."

Por todo isto e moito máis...esa película cambioume dunha maneira tremenda,e mesmo influíu na minha maneira de pensar...e para ben dende o meu punto de vista.

LEMBREN,LEMBREN O 5 DE NOVENBRO,CONSPIRACIÓN,PÓLVORA E TRAIZÓN.

7/10/12

Unha noite máis pecho os olhos...pecho os olhos pero non ven o sono..en troques del aparecen imaxes de momentos...momentos diferentes pero que coinciden nun detalhe...a persoa coa que tenhen lugar...e quen pode ser esa persoa senon ti?

Quen pode ser a persoa que saca o melhor de min e fai que o mundo desapareza pra que todo se reduza a días persoas...a ti e a min...?

Que dicir desas tardes ao teu carón?Que dicir desas ceas no que o menos importante é a comida?Que dicir deses viaxes nos que me entran ganhas de quitar a vista da carretera e quedar mirando cara ti?

Son momentos irrepetibles a primeira vista...digo a primeira vista porque cada novo dia ao teu carón parece superior ao anterior...

E pensar que eu debería estar durmindo...e aquí estou...espalhando sobre papel todo o que me reconcome a cahola e que cicáis nunca che dixen...

E estes momentos semélhan algo...algo que ao igoal ca eles vai a máis co paso dos días...algo que comezou a medrar o primeiro día que me fixei en ti...

Sentimento...ese sentimento que non parou de medrar e que sigue indo a máis...ese sentimento que fixo que estivera ao teu caron e o mesmo que provocou que te converteras no mis importante pra min...

Agardo que cando leas isto che saque un sorriso...un sorriso coma o que esbozaches ese primer éa que te vin...un sorriso como ese que me namorou...

Quérote.

Pequenas Diferenzas

Aqueles que me sigan vía twitter saberán cal é unha das diferencias máis importantes que eu fago con respecto á minha terra:As diferenzas entre os galegos e os nados na Galiza.

Pois ben...seguramente que se lhe preguntas a alguen alheo ao país che dira que esa comparacion é absurda...non pode existir diferenza entre un topónimo e a xente que pertence a él...un erro moi común.

Nacer na Galiza é algo que cumples o mesmo día que naces...é moi fácil nacer na Galiza e mirar por outras terras...falar outras lingoas ou mesmo desprestixiar aos que non o sinten así...é moi doado facer iso...é moi doado nacer na Galiza.

Pero se o miramos dende o outro punto,parece que a cousa cambia...que é ser galego?

Ser galego é sentirte parte dunha terra tan fermosa como pode ser Galiza e defendela.

Ser galego é falar a sua lingoa e fitar cara outro lado cada vez que escoitas "El gallego es de pailanes" ou cousas polo estilo...moi comúns por certo.

Ser galego é que se che escape un sorriso cando ves unha conversa entre velhinhas do país na que ponhen verde á súa companheira que acaba de marchar.

Ser galego é facer caso a todo o que digan eses patróns que fitan cara as obras.

Ser galego e que se che encolha o corazón cada vez que escoitas "Castelao","Celso Emilio" ou "Rosalía" entre outros...parece bonito nonsi?

Parece bonito ser galego...parece bonito e doado ser galeo porque esa é a parte bonita...pero por desgraza non é a única parte que ten...e por desgraza,nos tempos nos que vivimos parece ser que a parte mala é máis grande...porque ademais de todo o dito anteriormente,ser galego é notar unha bagoa na meixela cada vez que abren o telexornal con imaxes da Galiza ardendo.

Ser galego é cabrearte cada vez que ves ese maltrato que sofre a lingoa da Galiza...esa lingoa que ti sentes coma t¨²a.

Ser galego é quedar perplexo ao ver sesultados electoráis que non entendes.

Ser galego é vivir de preto que esas augas azuis nas que ti te banhabas tódolos veráns e coas que moita xente se ganha a vida se tinguiran de negro,mentres aqueles que día a día nos recordaban que a nosa terra pertence a súa,nos deron as costas e nos deixaron sós.

Ser galego é sufrir cada vez que che negan a utilización da túa lingoa en exames oficiais ou outro tipo de documentos.

Ser galego tamén é pasar dias matinando como cambiar esta realidade que tanto te amola.

Pero ser galego,é,sobre todo,a pesares de todas estas contras que o destinho nos puxo no caminho que temos que seguir,a pesares de todos eses asobalhamentos que sufrimos,ser capaz de cada día erguerte e co peito en alto dicir:"Son galego...falo galego...minha terra e Galiza e nada vai cambiar iso".