Medo á escuridade

Lembro que un dos meus problemas(entre moitos)nos meus anos máis novos,foi o medo á escuridade.
Non entendía por que...non sabía se había algo,alguén ou ía pasar algo....pero non estaba a gusto no momento que se apagaban as luces.
Esta experiencia rematei por superala...ver que non pasaba nada e finalmente non me importaba.
Feita esta introducción,pasarei ao tema central desta entrada.
Resulta que moitas veces,na vida semelha que se repiten cousas que xa pasaron.
A relación entre esta entrada e a introducción ven agora:
Resulta que neste tempo que estou a vivir,cando xa nin me lembraba dese pasado,voltou o que xa tinha esquecido...voltou o medo á escuridade.
Cada noite,ao apagar a luz vénhenme á cachola pensamentos que non me agradan...pensamentos arredor dunha persoa e da súa ausencia...pensamentos que as máis das veces fan que unha bágoa corra pola meixela...pensamentos que non son capaz a evitar.
Que terá a escuridade?Que fará que pase todo isto?
O feito de non ver...o feito de non poder facer nada e mesmo ter eses minutinhos pra pensar antes de sumirte nun profundo sonho son cicais os momentos máis difíciles...eses momentos nos que pensas como era todo antes...eses momentos nos que pensas que non está...eses momentos nos que pensas o que significa pra ti...eses momentos nos que escorre esa bágoa...e logo de murmurar "Boas noites" caeso nun sonho do que te espertará a primeira raiola de sol.
Antes de rematar,gostaríame agradecerche o tempo que empregaches en ler isto...e aprobeito pra pedirche algo...por favor...prende a luz.